عاشقی را مقام انسان کامل است، که کمال خویش را در وجد به طلب و شناخت و نمایان ساختن است .بهشت را به معامله بخشند و وجود را به عشق و عاشق و طلب.پس اگر طلب گشتی و چون هوا نیازت همه یافتن و پیچش گیسوی و خم ابرو و ناز چشمان و شهد لبانی شد ،بدان که تو را جز او نیاز نیست و جز او ،طلب نیست .نه آغوشش ،مقصد و منظوری است و نه حتی لطف نظر .که لطف و تشر همه در توست .کمال ما در طلب نمایان گشتن به رفتار است .این سفر عشق است از خود به خود رسیدن.در عاشقی نکوش که عاشق در خود بودن و هویت ادمی‌است.
رضا8/23
بازدید : 226
يکشنبه 24 آبان 1399 زمان : 6:36
